Κίτρινα δάκρυα

- Έχετε τυπικό προφίλ ημικρανιακού ατόμου, μου είπε. Θα σας το επιβεβαιώσει η ειδικός.

- Πώς το καταλάβατε; ρώτησα τον οφθαλμίατρο.

Είστε τελειομανής, τα θέλετε όλα άψογα, φαίνεται αυτό επάνω σας, θέλετε να τους ικανοποιείτε όλους και αναλαμβάνετε περισσότερες ευθύνες από όσες σας αναλογούν.

Όσο με είχε απέναντι και μου έπαιρνε το ιατρικό προφίλ, του έπαιρνα κι εγώ σιωπηλή το δικό του.

Παντρεμένος, τρία παιδιά, η φωτογραφία δίπλα στο τηλέφωνο. Μεγάλος πιά, κάπου το έχει ρίξει, αλλά δεν είναι το ποτό, δεν πίνει παρά μόνο με παρέα. Ήρθε κοντά μου πολύ, περισσότερο από όσο θα έπρεπε, νομίζω για να με μυρίσει. Τον μύρισα κι εγώ υποχρεωτικά. Έντιμη μυρωδιά, ανδρική. Πολλή καλοσύνη, λίγες πικρίες.

Εγώ παρίστανα το καλό παιδί, σταυρωμένα χέρια, προσήλωση στην εξέταση.
Η μόνη στιγμή που τα έχασα ήταν όταν με ρώτησε αν διαβάζω πολύ και του είπα όχι. Όχι πια.

- Γιατί; Πείτε μου, με ενδιαφέρει.

Ήθελα να του πω την αλήθεια, ότι θέλω να ζω, δεν θέλω να διαβάζω, με απογοήτευσαν τα βιβλία, με έπνιξαν στο τέλος, γέμισαν το σπίτι μου και δεν παίρνω ανάσα.

- Δεν έχω χρόνο, του είπα.

- Μην ανησυχείτε για τα κίτρινα δάκρυα, το κολλύριο είναι.

A Mid Summer's Nightmare

Ο κόσμος ξυπνάει σιγά-σιγά και μαθαίνει τα νέα. Μετράμε πάλι. Με ενοχλεί η καταμέτρηση. 70, 73, 80. Από το 73 στο 80 είναι 7 άνθρωποι. Επτά ανάσες ρε γαμώτο. Σε κάποιους θα λείψουν αυτοί οι επτά άνθρωποι κι όλοι οι υπόλοιποι μαζί. 
Κάποιοι, αμέτρητοι, θα πεθάνουν μέσα τους μετά από αυτό. 

Είμαι τόσο μα τόσο κακή με τους αριθμούς. Με μπερδεύουν αφάνταστα. Απορώ με τον κόσμο που θεωρεί ότι παρέχουν σταθερό σημείο. Κανένα σταθερό σημείο δεν παρέχουν, ούτε μένουν ποτέ σταθεροί οι αριθμοί. Νομίζω ότι και η μελέτη των αστεριών αυτό διδάσκει: μετακινούνται διαρκώς οι τροχιές, οι γαλαξίες, οι δορυφόροι, ο άξονας των πλανητών. Τίποτα δεν στέκει, τίποτα δεν μετριέται με ακρίβεια. Πυρετός 37.9, όχι πυρετός 38.1. Μία κύστη, όχι τρεις κύστεις. Πάνω από το όριο, κάτω από το όριο. Σκατά, θα έπρεπε να μην υπάρχει όριο, και στην πραγματικότητα δεν υπάρχει όριο. Μας επιβάλλεται το όριο. 

Εμένα μου αρέσουν τα απεριόριστα. Σ'αγαπώ απεριόριστα. Δεν σ'αγαπώ με όριο [*αν μου πεις αυτό, θα πάψω να σ'αγαπώ, - αν δεν μου κάνεις αυτό (το χατήρι), θα πάψω να σ'αγαπώ]

Μετράω αντίστροφα για τις διακοπές, μετράω πόσες είναι οι διακοπές, μετράω πόσες μέρες θέλω μετά τις διακοπές για να φύγω, πόσες μέρες μετά από το μετά τις διακοπές για να φτάσω, πόσα μειλ δεν απαντώ γιατί στρουθοκαμηλίζω, πόσα λόγια δεν είπα. Πόσα ραντεβού πρέπει να κλείσω όταν γυρίσω. Εχτές με πήρε τηλέφωνο ένας φίλος από τη Γερμανια κι έκλεισα μαζί του ραντεβού για τις 3 Οκτωβρίου. Ήθελα να του πω κάποια πικρία από το τηλέφωνο, αλλά γελούσε χαριτωμένα ο καημένος και τη γλύτωσε. 

Μετράω πόσα λεπτά θέλω στην Πατησίων από τη δουλειά μέχρι τον παιδικό (Δευτέρα 11 λεπτά, Τρίτη 19, Πέμπτη 14 λεπτά, αυτά θυμάμαι), πόσες σφήνες κάνω για να φτάσω ένα λεπτό νωρίτερα. Δεν αξίζει να τρακάρεις για να φτάσεις ένα λεπτό νωρίτερα, λέει ο Θ. Αξίζει να ρισκάρεις να τρακάρεις για να φτάσεις ένα λεπτό νωρίτερα, λέω εγώ. "Πάλι άργησε η μαμά μου" τον ακούω να λέει από μέσα. Δίκιο έχει. Άργησα πάρα πάρα πολύ. 

Υ.Γ. Σήμερα είναι η μέση του καλοκαιριού. Γιορτάζουν οι εραστές, οι τρελοί κι οι ποιητές. 

Lovers and madmen have such seething brains,
Such shaping fantasies, that apprehend
More than cool reason ever comprehends.
The lunatic, the lover, and the poet,
Are of imagination all compact. 

Graeme

Ο Graeme ζει τώρα στην Καλιφόρνια. Αλληλογραφούμε από το 1987. Τότε ζούσε στο Λονδίνο με τους γονείς του. Έφηβος, ένα χρόνο μεγαλύτερός μου. Είχε βάλει μια αγγελία στο Football Monthly κι εγώ απάντησα.

Τα πρώτα χρόνια μιλάγαμε μόνο για τη Liverpool και το αγγλικό πρωτάθλημα γενικώς, δεν ήθελε να λέμε τίποτα άλλο, όποτε δοκίμαζα να αλλάξω θέμα αντιστεκόταν. Κι όπως κάνω συνήθως με τα αγόρια, εγώ πήγαινα με τα νερά του.

Φυσικά με τα χρόνια αναπόφευκτα είπαμε κι άλλα.

Κάποια στιγμή παντρεύτηκε μια τρελή Δανέζα που του κατέστρεψε τη ζωή: εγκατέλειψε το σπίτι του στο Λονδίνο και τη δουλειά του στα αγγλικά ταχυδρομεία γιατί αυτή δεν άντεχε το Λονδίνο (αυτό και μόνο έλεγε πολλά, τη μίσησα), μετακόμισαν στη Δανία, αυτή μετά τον έδιωξε, κράτησε το σπίτι τους εκεί, αυτός γύρισε και μετά δεν έβρισκε δουλειά. Γενικώς έπαθε μεγάλο σοκ τότε. Τεράστιο.

Λίγα χρόνια μετά γνώρισε από το ίντερνετ μια Αμερικάνα, η οποία ήρθε στο Λονδίνο, τον γνώρισε από κοντά, τον πήρε στην Αμερική και παντρεύτηκαν. Fast track. Έχουν ένα αγοράκι, τον Aidan. Ζουν με την οικογένειά της εκεί, στο ίδιο σπίτι, αυτός φρικάρει αλλά κάνει υπομονή. Τον βλέπω να γερνάει πριν την ώρα του στις φωτογραφίες. Δίπλα του θα φαινόμουν σαν μαλακισμένη έφηβη κόρη που τη σπάει στον μπαμπά της.

Δεν συναντηθήκαμε ποτέ. Όταν πήγα εγώ στο Λονδίνο κάποια στιγμή (1995 νομίζω) κι έμεινα πολλές μέρες, εκείνος δεν μπόρεσε να με συναντήσει προφασιζόμενος διάφορες δικαιολογίες. Μιλήσαμε μόνο για λίγο στο τηλέφωνο, αλλά δυσκολευόμουν να καταλάβω τι έλεγε λόγω της προφοράς του και γενικώς υπήρχε, θυμάμαι, αμηχανία. Έκτοτε μου έγραφε κατά καιρούς πόσο το μετάνιωνε που δεν βρεθήκαμε. Τι σημασία είχε, καμία. Δεν του κράτησα ποτέ κακία, αλλά η αλήθεια είναι ότι όταν πήγα στην Καλιφόρνια πέρυσι δεν επιδίωξα να τον δω. Δεν ήταν κι εύκολο άλλωστε.

Αλληλογραφούμε πια σποραδικά στο facebook.

Απόψε μου είπε ότι είναι πάλι χωρίς δουλειά κι ότι τον πιάνουν κρίσεις πανικού.

Απόψε του είπα ότι κι εγώ που έχω δουλειά έχω κρίσεις πανικού. Μπορεί να είναι χαρακτηριστικό της ηλικίας μας.

Απόψε του είπα ότι έχω όλα τα γράμματά του.

Σοκαρίστηκε.

Πρότεινα να του τα στείλω να τα έχει ο γιός του.

Εκείνος δεν έχει τα δικά μου γράμματα, αλλά θυμάται πόση εντύπωση έκανε στη μαμά του ο γραφικός μου χαρακτήρας και τα αγγλικά μου.

Mom always used to say your writing was the neatest she's ever seen and didn't believe you was from Greece as your English was excellent

Ευτυχώς. Δεν με ενδιαφέρει να μείνει τίποτα από μένα, πολύ περισσότερο οι καταγραφές εκείνων των χρόνων. - Ψέμματα: θα ήθελα να τις διαβάσω μια φορά ακόμα κι έπειτα δεν θα με ένοιαζε να μείνουν, ας καταστρέφονταν.

Απόψε μου είπε οτι ακόμα μετανιώνει που δεν συναντηθήκαμε ποτέ.

Απόψε του είπα ότι θα τον βάλω στη λίστα μου, στη Λίστα των Πραγμάτων που Θέλω να Κάνω Πριν Πεθάνω.

Ας συναντηθούμε πριν πεθάνουμε, του είπα.