O άγριος ακτινολόγος

Ήταν ψηλός, μελαχρινός, με μούσι, πολύ νέος. 
Με κοιτούσε και βαριόταν. Σίγουρα σκεφτόταν το κορίτσι του. 
Άλλωστε εκείνος ήθελε ένα πολύ συγκεκριμένο πράγμα από μένα. 

Εγώ είχα το πρόβλημα. Εγώ ήθελα περισσότερα, αλλά ντρεπόμουν να τα ζητήσω. Κλασικά. 
Ήθελα να μου μιλάει συνέχεια όσο το κάναμε και να με πάρει στο τέλος αγκαλιά. Ή και στην αρχή. 
Αλλά ντράπηκα να το πω στον ξένο άνθρωπο. Κλασικά. 

Δεν θέλω να ζητάω τίποτα. Θέλω να μου τα προσφέρουν, γιατί είμαι εγωίστρια.

Μου είπε να ξαπλώσω, μισογδύθηκα. 

Ήταν λίγο απότομος, ίδιον της ηλικίας του προφανώς. 

Μέσα σε πέντε λεπτά φρίκαρα. Του είπα ότι ήθελα να φύγω, να ανοίξω την πόρτα και να φύγω. 
Με έπιασε κρίση πανικού, φρίκαρα. Αλλά δεν ήθελα να κάνω υστερία, έχω και το σύνδρομο της Κυρίας πανάθεμά με. 

Παρακαλώ θα ήθελα να σταματήσουμε. Έχω πάθει κρίση πανικού. Σταμάτα τώρα, αυτή τη στιγμή, θέλω να φύγω.

Πάρε μια ανάσα, μου είπε. Μπορείς να το κάνεις. 

Μπορείς να μου μιλάς όλη την ώρα; Να ακούω τη φωνή σου σε όλη τη διάρκεια;

Όχι, μου είπε. Δεν γίνεται. 

Παραείσαι άγριος, του είπα. 

Και μετά μου είπε το μυστικό. Τι χαζός, δεν μου το είπε από την αρχή. 

Κλείσε τα μάτια σου, μου είπε. Και τα έκλεισα. 

Στην αρχή σκεφτόμουν ότι είμαι στη θάλασσα. 
Μετά άρχισα να μετράω. 
Μέτρησα τους ανθρώπους που με αγαπούν. 
Στην αρχή μου φάνηκαν λίγοι, αλλά είναι πολλοί, πάρα πολλοί, αναλογικά. 
Είμαι αχάριστη. Θέλω όλοι να με λατρεύουν, να είναι ερωτευμένοι μαζί μου. 
Είμαι εγωίστρια. 
Δεν σκεφτόμουν τον Π καθόλου. Τον είχα μπλοκάρει επίτηδες. Ούτε τη μαμά μου. Δεν ήθελα να κλάψω. 

Και μετά άρχισα να μετράω. 
Και μετά άρχισα να θυμάμαι. 
Προσπαθούσα να σκεφτώ ευτυχίες. 
Σοκαρίστηκα από το πόσα έχω ξεχάσει, πόσα λίγα θυμάμαι, ήθελα να έχω πιο πολλές πρόσφατες. 
Θυμήθηκα ένα ωραίο φιλί. 

Σκέφτηκα την πιο πρόσφατη στιγμή ευτυχίας: χτες το βράδυ, την ώρα της συναυλίας: στην αγκαλιά των φίλων μου, φύσηξε σε μια στιγμή ένα ωραίο αεράκι και σήκωσα τα μάτια και είδα μισό μικρό φεγγάρι. 

Μέτρησα μέχρι το 590. 

Εκείνος μου μιλούσε κατά διαστήματα και στο τέλος με καθοδήγησε για να τελειώσουμε. 
Βαθιά ανάσα. Κράτα την ανάσα σου μου έλεγε στο αυτί. 

Όταν τελείωσε μου είπε, είδες δεν είμαι και τόσο άγριος. 

Ναι, συγγνώμη. 
Συγγνώμη κι ευχαριστώ. Κλασικά. 

***Σήμερα έκανα μαγνητική τομογραφία κι ο ακτινολόγος μου ήταν εν τέλει μάλλον υπομονετικός άνθρωπος. 

Έξι φώτα μες στη νύχτα

Δε φαίνεται τώρα που είναι μέρα, αλλά όλη τη νύχτα απέναντι στην Πάρνηθα έλαμπε ο φάρος μου. Τα έξι φώτα του Μον Παρνες. Όπου κι αν είμαι και τα βλέπω, μου λένε προς τα που είναι το σπίτι μου. Προς τα που να κατευθυνθω για να βρω το δρόμο να γυρίσω.

***

Το πάρκινγκ του Ιασώ είναι ένας μικρόκοσμος της νεοελληνικής κοινωνίας. Καγκουρό που γκαζωνουν ανάμεσα στους πεζούς, τύπισσες που πανε ανάποδα γιατί ποτέ τους δεν παρατήρησαν οτι πρέπει να κάθονται δεξιά, αισιόδοξοι γέροι και γεροντοτεκνα, κορίτσια με καυτά σορτς και κορίτσια που περπατάνε καμαρωτα σαν φρεγάτες. Έγκυες που αισθάνονται σπουδαίες αυτοδικαίως.

Μου αρέσει να παρατηρώ το βλέμμα των αντρών που κουβαλάνε δώρα και μπαλόνια από το μαιευτήριο απέναντι. Απορροφημένοι στις σκέψεις τους, ρίχνουν κλεφτές ματιές γύρω, αναλογίζονται πόσο θα αλλάξει η ζωή τους. Φυσικά δεν έχουν ιδέα. Οταν αναπόφευκτα πέφτει το βλέμμα τους σε κανένα όμορφο κορίτσι (θα έχουν καιρό να κάνουν οικιακό σεξ), το μαζεύουν μόνοι τους ενοχικά, γιατί θυμούνται την ταλαιπωρημένη λεχώνα. Μου αρέσει να αναζητώ και να πιάνω αυτή τη στιγμή.

***
Απόψε είναι το πάρτυ γενεθλίων της Λυδίας κι ο Π. δεν θα είναι εκεί. Η τραγική ειρωνεία είναι ότι γίνεται μόλις λίγα μέτρα από εδώ, είχαμε πάρει ένα ωραίο δώρο, κλπ. Ευτυχώς είναι σε μια ηλικία που η αποτυχημένη συνάντηση με το υποκείμενο του πόθου δεν τον πληγώνει.