Κίτρινα δάκρυα

- Έχετε τυπικό προφίλ ημικρανιακού ατόμου, μου είπε. Θα σας το επιβεβαιώσει η ειδικός.

- Πώς το καταλάβατε; ρώτησα τον οφθαλμίατρο.

Είστε τελειομανής, τα θέλετε όλα άψογα, φαίνεται αυτό επάνω σας, θέλετε να τους ικανοποιείτε όλους και αναλαμβάνετε περισσότερες ευθύνες από όσες σας αναλογούν.

Όσο με είχε απέναντι και μου έπαιρνε το ιατρικό προφίλ, του έπαιρνα κι εγώ σιωπηλή το δικό του.

Παντρεμένος, τρία παιδιά, η φωτογραφία δίπλα στο τηλέφωνο. Μεγάλος πιά, κάπου το έχει ρίξει, αλλά δεν είναι το ποτό, δεν πίνει παρά μόνο με παρέα. Ήρθε κοντά μου πολύ, περισσότερο από όσο θα έπρεπε, νομίζω για να με μυρίσει. Τον μύρισα κι εγώ υποχρεωτικά. Έντιμη μυρωδιά, ανδρική. Πολλή καλοσύνη, λίγες πικρίες.

Εγώ παρίστανα το καλό παιδί, σταυρωμένα χέρια, προσήλωση στην εξέταση.
Η μόνη στιγμή που τα έχασα ήταν όταν με ρώτησε αν διαβάζω πολύ και του είπα όχι. Όχι πια.

- Γιατί; Πείτε μου, με ενδιαφέρει.

Ήθελα να του πω την αλήθεια, ότι θέλω να ζω, δεν θέλω να διαβάζω, με απογοήτευσαν τα βιβλία, με έπνιξαν στο τέλος, γέμισαν το σπίτι μου και δεν παίρνω ανάσα.

- Δεν έχω χρόνο, του είπα.

- Μην ανησυχείτε για τα κίτρινα δάκρυα, το κολλύριο είναι.