Ακούω στην εξώπορτα το κλειδί και αφουγκράζομαι: περιμένω σαν πάντα δυό στιγμές μικρές, ελάχιστες, να ακούσω και την πόρτα μας να ανοίγει, να μπαίνεις, να ακουμπήσεις κάτω τα ψώνια, να σ'ακούσω να μιλάς.
Η πόρτα όμως δεν ανοίγει κι ο ήχος από τα κλειδιά απομακρύνεται, αποσύρεται. Ακούω μόνο αυτή τη φοβερή σιωπή των τοίχων που μέσα τους κλαίγαμε και γελάγαμε όλα μας τα 40 χρόνια μαζί.
Η πόρτα όμως δεν ανοίγει κι ο ήχος από τα κλειδιά απομακρύνεται, αποσύρεται. Ακούω μόνο αυτή τη φοβερή σιωπή των τοίχων που μέσα τους κλαίγαμε και γελάγαμε όλα μας τα 40 χρόνια μαζί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου