Τρίτη 19 Νοεμβρίου 2013

Βροχή και σήμερα

Με παίρνει τηλέφωνο ο Α. μετά από καιρό. Φίλος από το Πανεπιστήμιο, εξαιρετικός άνθρωπος και καλός επιστήμονας. Συζητάμε για όσα τους έχουν συμβεί τον τελευταίο καιρό και δεν μπορώ να πιστέψω, δεν θέλω να δεχτώ ότι ορισμένοι άνθρωποι κυνηγιούνται τόσο πολύ από τη ζωή. Η απώλεια της μητέρας, το εγκεφαλικό του πατέρα, η αποβολή, η επώδυνη εγχείριση, η επαγγελματική ανασφάλεια. Μπορώ να του μιλήσω, ξέρει κι αυτός ότι κάποια από αυτά τα έχω περάσει κι εγώ και τον καταλαβαίνω χωρίς πολλές εξηγήσεις. Επί της ουσίας δεν έχω πώς να τον βοηθήσω παρά μόνο με το να του πω 'ξέρω τί περνάς'. Ξέρω τί σκέφτεσαι, ξέρω την κατάθλιψη, την ενοχή, τη βαθιά θλίψη που πέφτει σιγά-σιγά επάνω στη ζωή σου σαν τη στάχτη που εκλύουν τα ηφαίστεια και καλύπτει τα πάντα. Μια στάχτη που κάθεται στα βλέφαρά σου, μπαίνει στο στόμα σου, κλείνει την ανάσα σου και ώρες-ώρες σε πνίγει και δεν μπορείς να την καταπιείς. Θα φύγει σιγά-σιγά ή μάλλον πιο σωστά θα την απορροφήσεις. Ο χρόνος θα κυλήσει, θα φέρει άλλα.

Κλείνοντας το τηλέφωνο κοιταζόμαστε με τον Θ. και λέμε το ίδιο. Πόσο μαλακισμένα άδικη είναι η ζωή όταν για μερικούς ανθρώπους όλα πρέπει να γίνουν με το δύσκολο τρόπο, πρέπει να τους βγουν από τη μύτη. Αναπόφευκτα συγκρίνεις με άλλους που ξέρεις. Με ένα ζευγάρι που είδαμε πρόσφατα ας πούμε με προβλήματα εν πολλοίς λυμένα, εκνευριστικά υπνωμένο από τα κέρδη της ζωής τους (την σίγουρη καλή δουλειά, τους γονείς που βοηθάνε, τα παιδιά που απέκτησαν πανεύκολα), κέρδη που τους χαρίστηκαν χωρίς να προσπαθήσουν ιδιαίτερα και χωρίς να τους αξίζουν. Φυσικά αυτό το τελευταίο είναι κρίση δικιά μου, όχι αντικειμενική. 
Να σας πω κάτι; Χέστηκα για τις αντικειμενικές κρίσεις. Ο Α. και η Κ. έπρεπε να έχουν τουλάχιστον ένα παιδί. Η ζωή είναι μαλακισμένα άδικη, είναι ένα παιχνίδι μπαρμπούτι με τυχαίες ζαριές.


3 σχόλια: