Δευτέρα 8 Σεπτεμβρίου 2014

Οι διακοπές του κυρίου Heatherley

Έγινε πια πολύ δύσκολο να είμαι ειλικρινής, να γράφω αυτά ή για αυτά που σκέφτομαι. 
Αισθάνομαι ότι δεν μπορώ να ανοίξω το στόμα μου, δεν μπορώ να καταγράψω τα πράγματα που αληθινά με απασχολούν. Αλλά θέλω να συνεχίσω να προσπαθώ να το καταφέρω. Θα προσπαθήσω σιγά-σιγά, όπως μαθαίνουν τα παιδιά να τρώνε, να περπατάνε. Θα προσπαθήσω πάλι να γράφω σιγά-σιγά. 

Ένα πρώτο συμπέρασμα από την περασμένη διετία είναι ότι το πένθος τρώγεται. Ένα άλλο συμπέρασμα είναι ότι το πένθος δεν περνάει, υπάρχει. Είναι μια νέα κατάσταση που σε χαρακτηρίζει πια οριστικά. Όπως όταν χάνεις ένα χέρι ή έχεις κάνει εγχείρηση ανοικτής καρδιάς. Ποτέ δεν θα είσαι όπως ήσουν, θα είσαι πάντα αυτός που πρέπει να προσέχει γιατί έχει κάνει εγχείρηση. Έτσι έγινα κι γώ. Κάπως σαν διαβητικός που δεν πρέπει να φάει ζάχαρη. Εγώ δεν πρέπει να συγκινηθώ, δεν μπορώ να συζητήσω για τη μαμά μου παρά μόνο για λίγα λεπτά, πολύ λίγα. Όμως με τον καιρό έμαθα να το λέω. Δηλαδή τολμώ πια να λέω στους συνομιλητές μου ότι δεν θέλω να το συζητήσω περισσότερο, ας αλλάξουμε συζήτηση κλπ. Ε, κι αυτό είναι κάτι, είναι ας πούμε ένα κέρδος, ξέρω γω. 

Στο μεταξύ ο κ. Π. μεγαλώνει και επικοινωνεί ολοένα και περισσότερο, εξελίσσεται με ραγδαίους ρυθμούς. Εχτές του έδωσα να φάει λίγη σοκολάτα κι όπως καθόμασταν δίπλα-δίπλα μου είπε "λατρεύω να κάθομαι κοντά σου και να τρώω σοκολάτα". Τι απλό πράγμα, λίγες λέξεις και γεμίζεις αγάπη μονομιάς. Ο κ. Π. πρωταγωνιστεί. Ανακαλύπτει το άλλο φύλο, ανακαλύπτει την απόλαυση του να κάνεις αυτό που δεν πρέπει, "είμαι σκάνδαλος μαμά, είμαι ζημιάρης". Αλλά είναι πάντα ένα τρυφερό ήσυχο παιδί, έχει καλά αισθήματα, είναι πολύ ευγενικός. Αγκαλιές, αγάπες, φιλιά, πειράγματα, ο καλύτερος μπαμπάς του κόσμου. Σπίτι γεμάτο. 
Δεν είμαι αγνώμων, είμαι απλώς λυπημένη. Ας πούμε ότι υπάρχει μια πολλή μεγάλη χαρά που καλύπτει σαν ζεστή κουβέρτα το κρύο σώμα της λύπης. 

Στο μεταξύ έχω τη βάσιμη υποψία ότι δεν κάνω ποτέ διακοπές, νομίζω ότι ζω σε μια διαρκή κούραση. Μάλλον αυτό το περνάνε όλοι όσοι έχουν μικρά παιδιά. Μάλλον αυτό το περνάνε και όσοι έχουν τόσο ηλίθια δουλειά σαν τη δική μου. Το τελευταίο διάστημα νιώθω ότι βράζω σαν καζάνι κι όποιος κάνει το λάθος και ανοίξει το καπάκι, θα είναι όπως σε κάτι ταινίες: θα δει ας πούμε έναν κρατήρα ηφαιστείου και θα βράζει η λάβα. 
Την προηγούμενη εβδομάδα είχα φτάσει σε τόσο μεγάλο σημείο υπερέντασης που είχα ταχυκαρδίες και τέτοιο εκνευρισμό που δεν μπορούσα να κοιμηθώ, δεν μπορούσα να ηρεμήσω στο σπίτι. Όλα αυτά γιατί κρατιέμαι να μην πω αυτά που σκέφτομαι, γιατί πρέπει να κρατηθώ προκειμένου να μπορέσω να δρομολογήσω ψύχραιμα και οργανωμένα τη διαφυγή μου από εκεί που δουλεύω τώρα. Αυτή την εβδομάδα ευτυχώς αισθάνομαι καλύτερα γιατί έχω πάρει την απόφαση να τελειώσω με αυτή την κατάσταση και θα κάνω ό,τι πρέπει για να το καταφέρω. Στο μεταξύ έχω περάσει σ'αυτό το στάδιο που στήνω στο μυαλό μου σενάρια για να παρηγορηθώ όπου οι κακοί κατατροπώνονται με φαντασμαγορικό τρόπο. 


Samuel Butler, Mr Heatherley's Holiday: An Incident in Studio Life. 1874

Ο Samuel Butler ζωγραφίζει τον κο Heatherley, διευθυντή της καλλιτεχνικής σχολής της Newman Street στην οποία φοιτούσε ο Butler. O κος Heatherley ήταν διάσημος για το γεγονός ότι δεν πήγαινε ποτέ του διακοπές. Εδώ εικονίζεται να επιδιορθώνει έναν σκελετό που χρησιμοποιούσαν οι μαθητευόμενοι ζωγράφοι στα μαθήματά τους. 

4 σχόλια:

  1. Για τη δουλειά τι να πω;
    Όταν έχεις ζήσει τόσο μεγάλη απώλεια, τα παιδιά πέρα από τη χαρά της ζωής σου δίνουν περισπασμό και χρόνο κερδισμένο αλλού ώστε να περάσει χρόνος απαραίτητος να απαλυνθεί η απώλεια ( χρονοβόρα διαδικασία).

    Τα φιλιά μου σε σένα και τον κ.Π. :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ευχαριστώ Σταυρούλα. Και ανταποδίδω, με την ελπίδα να βρεθούμε δια ζώσης.

      Διαγραφή
  2. Μάλλον μου έφαγε πριν ο blogger το σχόλιο...
    Ελεγα απλά, ότι δυστυχώς όσον αφορά την απώλεια δεν υπάρχουν λόγια...
    Κι αυτό το τρώγεται που έγραψες ήταν τόσο σωστό, αλλά αχώνευτο το άτιμο.. Οπότε μόνο σιωπή, τσιμουδιά, κιχ που λέμε και νοερή αγκαλιά, ίσως πιάσει!! :)))
    Δεν σε ξέρω πολύ γλυκειά μου αλλά με έχεις κερδίσει κι εύχομαι ολόψυχα να ξαναβρείς την δημιουργικότητά σου και να την διοχετεύσεις εκεί που αγαπάς για να σαι καλά εν τέλει!! Καλό φθινόπωρο να χεις κι ότι αλλαγές έρθουν ας είναι μόνο για καλό!!! Σε φιλώ πολύ!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μαριλένα, σ'ευχαριστώ πολύ για το σχόλιό σου. Μακάρι οι αλλαγές να καταλήξουν σε κάτι θετικό. Είναι όντως μια περίεργη ρευστή εποχή. Αλλά μου φαίνεται κάθε φθινόπωρο έτσι είναι!

      Διαγραφή