Σάββατο 16 Νοεμβρίου 2013

Il était un petit homme

Εδώ και πολύ καιρό, δεν θυμάμαι πόσο, πάντως μήνες, τρώω κάθε μέρα, κάθε μέρα, ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ φέτες ψωμί με βούτυρο και ζάχαρη. Κάθε μέρα τρώω κάτι που με κάνει να είμαι πάλι παιδί στην κουζίνα του σπιτού μας στον Πειραιά. Γυρίζω από το σχολείο, είναι μεσημέρι, το φως στην κουζίνα σβηστό γιατί είναι άνοιξη, η μαμά μου μου φτιάχνει φέτες ψωμί με βούτυρο και ζάχαρη.
Δεν έχω ιδέα πώς θα τελειώσει αυτό -θα τρώω, θα τρώω, μέχρι πότε θα τρώω; Γιατί δεν αηδιάζω; Αισθάνομαι ότι στην πραγματικότητα τρώω ή προσπαθώ να φάω κάτι άλλο, ότι οι φέτες αυτές και η βουλιμική τους κατανάλωση συμβολίζουν κάτι άλλο, είναι η φυσική κατανάλωση του πένθους -αν και φυσικά υπάρχει πάντα μια ισχυρή πιθανότητα όλα αυτά να είναι απλoί μελοδραματισμοί μιας παχουλής. 

Η Γλυκερία Μπασδέκη τα λέει πιο απλά. 


ΤΡΙΤΗ ΔΗΜΟΤΙΚΟΥ


είμαι εννιά

πάω Τρίτη
δεν πέθανε η μάνα μου,
στο σπίτι μένουν ζωντανοί
( ακόμα )
έχω τετράδια, κόλλες γλασέ, μ’ αρέσει
ο Δημήτρης απ’ την
Πέμπτη
δε θα γεράσω σύντομα-θα
πάρει
χρόνια
θα βγάλω λύκειο, σχολές,
χριστούγεννα
θα βγάλω γλώσσα, ρούχα,
επετείους
μα τώρα είμαι εννιά-
δεν φτάσαμε στα κλάσματα

( ακόμα )


Ένα γαλλικό παιδικό τραγούδι λέει 


Ήταν ένας ανθρωπάκος 
που είχε ένα παράξενο σπίτι
Το σπίτι είναι από χαρτόνι 
τα σκαλιά είναι από χαρτί
Αν θέλεις να ανέβεις
θα σπάσεις την άκρη της μύτης σου



Τα παιδικά τραγούδια έχουν ενίοτε πολύ περίεργους στίχους. Πρώτη φορά τα παρατηρώ τόσο, προφανώς γιατί ακούμε τραγουδάκια νυχθημερόν, κι εκείνος τα αγαπάει με πάθος. Μου παραγγέλνει ποιό να του τραγουδήσω μουρμουρίζοντας τις πρώτες νότες - εκτός αν θέλει το Κουνελάκι, οπότε λέει με έμφαση και στους δύο φθόγγους ΑΧ (αχ κουνελάκι, κουνελάκι, κλπ). Πιό
 συχνά τραγουδάει ο ίδιος: όταν παίζει αφηρημένος, όταν ξυπνάει το πρωί, το βράδυ όρθιος επάνω στο διπλό κρεβάτι. Τεντώνεται καμαρωτός και τραγουδάει -με τον τρόπο του αφού δεν μιλάει, αλλά πάντως λέει όλες τις νότες και έχει πια μεγάλο ρεπερτόριο. Τα μάτια του γελάνε, γελάω κι εγώ. 



Αυτό το θαυμάσιο πλάσμα που είναι, αποκαλύπτεται σιγά-σιγά κι έχω την εντύπωση ότι δεν γίνεται, δεν διαμορφώνεται δηλαδή βαθμηδόν, αλλά σαν να γεννήθηκε έτσι από την πρώτη στιγμή. Ίσως εμείς δεν κάνουμε τίποτα ουσιώδες, εκείνος ήταν πάντα έτσι κι απλώς σιγά-σιγά βρίσκει τρόπους να μας δείξει τον εαυτό του ή εμείς βρίσκουμε τρόπους να τον καταλάβουμε, να τον διαβάσουμε. Το σκέφτομαι συχνά όταν τον κοιτάζω: ότι ίσως έχει μέσα του ήδη όλο τον εαυτό του ολοκληρωμένο. Ίσως από την πρώτη στιγμή που γεννήθηκε, που με κοίταξε στα μάτια και σήκωσε το χέρι να με χαιρετίσει. Φαίνεται αυτάρκης, φαίνεται ήρεμος, σκεπτόμενος, μοιάζει σοφός.  

Αυτό είναι το πιο αγαπημένο του τραγούδι. 





8 σχόλια:

  1. Χωρίς το "σαν". Είμαι σίγουρη ότι "γεννήθηκε έτσι από την πρώτη στιγμή".

    Οι ανεψιές μου είναι 21 η μία και 17 η άλλη σήμερα. Όταν τις κοιτάζω βλέπω εκείνα τα μωράκια που ήταν πριν καν κρατήσουν σταθερό το κεφάλι στους ώμους τους. Οι παραμικρές κινήσεις, οι ματιές, ο τρόπος που σκέφτονται και ενεργούν είναι ίδιος με εκείνον που απλά μαντεύαμε τότε.
    Πολλές φορές το σκέφτομαι όταν τις κοιτάζω, τι είναι αυτό που τους δίνει η ανατροφή τους από μια συγκεκριμένη οικογένεια; Θα γίνονταν λοιπόν τόσο ίδιες ή ελάχιστα διαφορετικές αν μεγάλωναν σε άλλο περιβάλλον; Τα γονίδια λοιπόν παίζουν τον σχεδόν μεγιστο ρόλο;
    Κι εμείς; Το ίδιο;
    (Και σταματώ εδώ).

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Με απασχολεί πολύ αυτό όπως καταλαβαίνεις. Το έχω συζητήσει και με δύο φίλους γιατρούς που είναι βέβαιοι για τη δύναμη του DNA, του αρχικού υλικού ας πούμε πιο σωστά. Αλλά εκείνοι με θέτουν προ των ευθυνών μου και μου υπογραμμίζουν ότι και η διαπαιδαγώγηση είναι κομβική. Προς το παρόν αισθάνομαι απλώς ότι τον βοηθάω να ανακαλύψει τον εαυτό μου - που όμως ήταν από πάντα εκεί. Ελπίζοντας να βγάζω νόημα...

      Διαγραφή
  2. το παιδί έχει και μουσικό γούστο, αμέ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλέ ναι, έχει μουσικό αυτί. Βέβαια μεγάλη ποικιλία, από Ζαμπέτα μέχρι Rorry Galagher. Χμ

      Διαγραφή
  3. O Castaneda λεει πως γεννιομαστε με απειρες δυνατοτητες και σαφως ολοκληρωμενοι. Αυτο που κανουν οι γονεις και το περιβαλλον σε ενα μωρο ειναι να του περιορισουν το τεραστιο αυτο πεδιο δυνατοτητων και να το προσαρμοσουν στο δικο τους επιπεδο/φασμα συνειδησης.Αυτο περιοριζει το παιδι σε ενα eλαχιστο πεδιο δυνατοτητων αλλα η προσαρμογη αυτη ειναι απαραιτητη βεβαιως ωστε να μπορει να αλληλεπιδρασει και να συνυπαρξει αρμονικα με τον περιγυρο του,την κοινωνια των ανθρωπων. Αυτη η χρονικη στιγμη που αποκτα συνειδηση ενα μικρο παιδι ζεις τωρα, και ειναι κατι το μαγικο indeed .

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Πολύ ενδιαφέρον αυτό. Αυτή τη σκέψη για τις απεριόριστες δυνατότητες που τις περιορίζει το περιβάλλον. Η απόκτηση της συνείδησης που συνοδεύεται από την απώλεια του εύρους επιλογών. Ναι είναι αυτή η στιγμή που ζούμε τώρα, γι'αυτό με απασχολεί τόσο πολύ η δική μας επίδραση, όποια, επάνω του. Ευχαριστώ για το σχόλιο.

      Διαγραφή
  4. Το Μικρό. Και το Μεγάλο. Σοφή μου Λιλιπούπολη :-)
    mariannaki

    ΑπάντησηΔιαγραφή