Αθηναϊκό πρωϊνό. Τρία στιγμιότυπα.

Πρωί-πρωί στο πλάϊ της Κουμουνδούρου αποφεύγω στο τσακ σφοδρό τρακάρισμα με άκρως αισιόδοξη και πιθανόν αγαθών προθέσεων κυρία: το συμπεραίνω από το γεγονός ότι παραβίασε stop και βγήκε με ταχύτητα, έπειτα δε τα έχασε και σταμάτησε κόντρα στη μέση του δρόμου. Έστριψα το τιμόνι και την απέφυγα στο τσακ, ανέβηκε η πίεση, αλλά έκανα και άσκηση αυτοελέγχου διότι μόνον την κόρναρα, ενώ σε άλλη περίπτωση θα την έβριζα, θα την μούτζωνα κλπ.

Λίγο αργότερα, ανεβαίνοντας πεζή την Τοσίτσα, νέος ατυχής και δυστυχής με προσεγγίζει με θαυμασμό για την τσάντα μου -και όχι επειδή είναι μια ωραιότατη floral, αλλά φοβάμαι για το πενιχρό περιεχόμενο του πορτοφολιού. Απέφυγα την συνάντηση δι'ελιγμών για να καταλήξω επιτέλους στο γραφείο.

Σε ένα από τα πιο περίεργα ασανσέρ της πόλης μας (κάποτε πρέπει να γράψω μια σειρά κειμένων μόνο για τα εξωφρενικά που μου συμβαίνουν σε αυτό το ασανσέρ) μπαίνει μαζί μου φουριόζα μια γυναίκα που βλέπω για πρώτη φορά στη ζωή μου. Με χαιρετά θερμά με το ονόμά μου "την κουβέντα σου είχαμε χτες με το Γιώργο (ευτυχώς κατάλαβα ποιόν Γιώργο λέει) άντε να πιούμε πια εκείνο το καφεδάκι που λέγαμε". Της μιλάω σαν να την γνωρίζω χρόνια, με θέρμη, φυσικά αρπάζομαι από τον Γιώργο με τον οποίο είμαστε συντοπίτες, Τρικαλινοί κι οι δυό, και εν τέλει σχολιάζουμε και τους "κάτω από το αυλάκι" που δεν έχουν την εγκαρδιότητα που έχουν οι άνθρωποι από τη Βόρεια Ελλάδα.
Πιο κατάλληλη κατάληξη στη συζήτηση δεν θα μπορούσε να υπάρξει. 

Κοιτάω το ρολόϊ μου. Είναι μόλις 9.30.