Σάββατο 4 Ιουνίου 2016

Έξι φώτα μες στη νύχτα

Δε φαίνεται τώρα που είναι μέρα, αλλά όλη τη νύχτα απέναντι στην Πάρνηθα έλαμπε ο φάρος μου. Τα έξι φώτα του Μον Παρνες. Όπου κι αν είμαι και τα βλέπω, μου λένε προς τα που είναι το σπίτι μου. Προς τα που να κατευθυνθω για να βρω το δρόμο να γυρίσω.

***
Το πάρκινγκ του Ιασώ είναι ένας μικρόκοσμος της νεοελληνικής κοινωνίας. Καγκουρό που γκαζωνουν ανάμεσα στους πεζούς, τύπισσες που πανε ανάποδα γιατί ποτέ τους δεν παρατήρησαν οτι πρέπει να κάθονται δεξιά, αισιόδοξοι γέροι και γεροντοτεκνα, κορίτσια με καυτά σορτς και κορίτσια που περπατάνε καμαρωτα σαν φρεγάτες. Έγκυες που αισθάνονται σπουδαίες αυτοδικαίως.

Μου αρέσει να παρατηρώ το βλέμμα των αντρών που κουβαλάνε δώρα και μπαλόνια από το μαιευτήριο απέναντι. Απορροφημένοι στις σκέψεις τους, ρίχνουν κλεφτές ματιές γύρω, αναλογίζονται πόσο θα αλλάξει η ζωή τους. Φυσικά δεν έχουν ιδέα. Οταν αναπόφευκτα πέφτει το βλέμμα τους σε κανένα όμορφο κορίτσι (θα έχουν καιρό να κάνουν οικιακό σεξ), το μαζεύουν μόνοι τους ενοχικά, γιατί θυμούνται την ταλαιπωρημένη λεχώνα. Μου αρέσει να αναζητώ και να πιάνω αυτή τη στιγμή.

***
Απόψε είναι το πάρτυ γενεθλίων της Λυδίας κι ο Π. δεν θα είναι εκεί. Η τραγική ειρωνεία είναι ότι γίνεται μόλις λίγα μέτρα από εδώ, είχαμε πάρει ένα ωραίο δώρο, κλπ. Ευτυχώς είναι σε μια ηλικία που η αποτυχημένη συνάντηση με το υποκείμενο του πόθου δεν τον πληγώνει.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου